Miałam przyjemność pracować z dziećmi w ramach projektu YMCA (globalnej organizacji non-profit, która promuje rozwój osobisty i społecznościowy poprzez działania edukacyjne, społeczne i rekreacyjne), w którym stworzyliśmy bezpieczną, pełną zabawy przestrzeń — coś w rodzaju żłobka — dla dzieci i nastolatków z lokalnej instytucji po pandemii. Dla wielu z nich dom nie zawsze był bezpiecznym lub odpowiednim miejscem do przebywania, więc zbudowaliśmy coś, gdzie mogliby się śmiać, odpoczywać i po prostu być. To doświadczenie nauczyło mnie tak wiele o obecności, zaufaniu i cichej mocy bycia po prostu dla kogoś.

Dla mnie zostanie au pair nie oznacza tylko opieki nad dziećmi — to dzielenie się życiem. To sposób na wejście w inną kulturę od środka, nie tylko oczami turysty, ale przeżywając ją dzień po dniu, z obecnością, pokorą i troską. Nie szukam doświadczenia transakcyjnego, ale prawdziwej więzi — stania się częścią rodziny, w której wspólnie dorastamy w życzliwości i szacunku.

Widzę to doświadczenie jako pomost: szansę na nawiązanie kontaktu z innymi, nauczenie się, jak ludzie żyją i kochają na całym świecie, i oddanie tego, co najlepsze w sobie. To także znaczący krok w kierunku szerszego celu — kontynuowania studiów magisterskich za granicą, dalszego poszerzania mojej wizji jako dziennikarza i pielęgnowania ciekawości i empatii, które sprawiają, że życie wydaje się naprawdę warte przeżycia. Chcę wierzyć, że nie proszę o zbyt wiele — i mam nadzieję, że nie jestem też zbyt naiwna. Oczywiście traktuję to poważnie (moi rodzice są w rzeczywistości dość ostrożni, zwłaszcza biorąc pod uwagę wszystkie rzeczy, które słyszymy o świecie w dzisiejszych czasach) i jest to coś, co naprawdę chcę zrobić.

Na początku wyobrażałam sobie siebie jako au pair gdzieś nad Morzem Śródziemnym — miejsce, które odwiedziłam podczas rodzinnych wakacji, które odcisnęły na mnie piętno. Ale teraz czuję się otwarta na to, gdziekolwiek życie mnie zaprowadzi. Chciałabym być w miejscu pełnym historii, opowieści i charakteru — miejscu, które zaprasza do wędrowania, nauki i cichego zachwytu. Chyba pociągają mnie miejsca z duszą.

Bardziej niż czegokolwiek innego, chciałabym dołączyć do rodziny, która lubi dzielić się posiłkami od czasu do czasu, która nie miałaby nic przeciwko, gdybym pomogła w czymś, w czym jestem dobra, i która ceni ciepło — nie przytłaczające, ale łagodne. Chciałabym wymieniać się historiami z życia, dzielić się wskazówkami, wyruszać na małe przygody lub eksplorować okolicę, jeśli mają czas, i tworzyć przestrzeń na śmiech w codziennym życiu.